Niniejszy artykuł odwołuje się do przełomu translacyjnego w medycynie narracyjnej. Argumentacja oparta jest o dwie główne tezy: po pierwsze, że schorzenie jest przeżyciem zasadniczo wyobcowującym, podobnie do mowy w obcym języku; po drugie, że dyskursy na temat zdrowia i choroby zostały przeważone narracyjnymi paradygmatami, które zawiodły w uchwyceniu przede wszystkim translacyjnej wypowiedzi (tzw. obcej, czyniącej obcośċ), lub jej braku, tych, którzy cierpią. Powyższy argument kwestionuję pierwszorzędność choroby jako narracja na rzecz idei, nieco kłopotliwej, choroby jako translacja.
Po pierwsze, przedstawione argumenty wspierające nową interpretacje medycyny narracyjnej jako translacja rozwinięte są ideą, która przedstawia schorzenie jako zasadniczo wyobcowujące. Następnie nakreślone i omówione są cechy odnowionej, translacyjnej konstrukcji medycyny narracyjnej, analizując przykład wzorca translacyjnej epistemologii zdrowia i choroby avant la lettre: Neurosuite (1999a) Margherity Guidacci, zbiór osiemdziesięciu wierszy opowiadających o doświadczeniu zamknięcia poetki-pacjentki w szpitalu psychiatrycznym, o (nie)komunikatywności z opiekunami, jak i o zaciemnionych, nieprzejrzystych rodzajach wiedzy psychiatrycznej wywołanych przez cierpienie.
Napisane przez kobietę w języku nieanglojęzycznym (Włoskim), toteż w kontekście (Włochy w XX wieku), powyższy zbiór wierszy rzuca światło na peryferia medycyny narracyjnej. Dziedzina, która, oprócz bycia dominowaną przez rozumowanie narratologiczne, zaniedbujące „other modes of reflecting upon and representing experience” (inne sposoby na refleksje i reprezentacje doświadczenia; Woods, 2011, s. 202), pozostała w dużej mierze anglo-centryczna (Wilson, 2023; Arnaldi and Forsdick, 2023). Skutkiem analizy wierszy, poprzez obiektyw nauki translacyjnej, można połączyć doświadczenie choroby poetki-pacjentki z ideami wyobcowania na tle potrójnie nienormatywnej perspektywy Guidacci: tj. nieanglojęzycznej, nienarracyjnej i kobiecej. Wybrany kontekst psychiatryczny podkreśla zatem kolejny element marginalizacji i wyobcowania (Yakeley et al., 2014; Arnaldi, 2024). Ponadto ten sam kontekst zapewnia warunki omówienia dynamiki narratywizacji oraz jej braku, oświadczając, że konsultacja – z definicji proces oparty na narracji – leży u podstaw diagnozy i leczenia psychiatrycznego.
W całokształcie wiersze Margherity Guidacci proponują syntezę wielu sposobów, w jakie przełom translacyjny w medycynie narracyjnej może zwrócić uwagę, pod jednym obiektywem, na właśnie te wartości, które kształtują przedstawioną dziedzinę, od skupienia się na etyce po zorientowaną na pacjenta wizję leczenia. Wiersze ujawniają również w jaki sposób tłumaczenie jest z natury pojęciem i praktyką samokrytyczną, która zachęca nas do kwestionowania tego w co wierzymy, a także naszych wartości, w tym założenie, że w każdym przypadku tłumaczenie jest korzystne i nieszkodliwe. Analiza w niniejszym artykule demonstruje, że są chwile, które zobowiązują nas do zachowania tego, co jest nieprzekazywalne i nieprzetłumaczalne jako etyczne i sprawiedliwe rodzaje wiedzy, zwłaszcza w kontekstach cierpienia psychicznego. Ta nowatorska lektura Neurosuite Margherity Guidacci wzbogaca obecne zrozumienie jej poezji jako „highly spiritual” (wysoce duchowej; Wood, 2005), aby podkreślić fundamentalnie terapeutyczny wymiar wiary jako formę uzdrawiania, a także rolę translacji jako sposób angażowania się z tzw. ‘Innością’ z definicji, czyli z Bogiem.
W podsumowaniu nakreślone są zasady leżące u podstaw epistemologii translacyjnej, w tym rodzaje zagłuszenia epistemicznego, nieprzetłumaczalności i milczenia. Sugerowane jest zastosowanie tych zasad do badania nienarracyjnych relacji o schorzeniu, które często przybierają postać poetyckiej komunikacji i opowiadania lirycznego. W tej analizie, poezja Guidacci przenosi nas „nel centro della notte” (w źródło nocy; Guidacci, 1999b, s. 175). Wskazuje ona na niektóre ze sposobów, w jakie epistemologia translacyjna, która uprzywilejowuje nieliniowe, niehierarchiczne, złożone i wielogłosowe możliwości wiedzy, może przyczynić się do bardziej sprawiedliwych teorii i praktyk medycyny narracyjnej i psychiatrii narracyjnej, nawet (a zwłaszcza) wtedy, gdy zadanie opowiadania za i rozumienia tych, którzy cierpią, wydaje się prawie niemożliwe do wykonania. Jako metoda zrozumienia nienarracyjnych opisów schorzenia, translacja łata „czarne dziury”, w które może wpaść wiedza psychiatryczna, nie po to by celebrować nieobeznanie lub podżegać do rezygnacji, a raczej po to by pomieścić różne tryby wiedzy, w tym te tworzone podczas cierpienia. W związku z tym, artykuł odwołuje się do przełomu translacyjnego w medycynie narracyjnej nie z zamiarem zakwestionowania lub ponownego wynalezienia narracyjności jako episteme, gatunku i pojęcia, raczej w nadziei na podkreślenie zasadniczej, translacyjnej natury medycyny narracyjnej, która obejmuje wszystkie powyższe elementy. Koncepcje nauki translacyjnej i języków poezji powinny być systematycznie włączane do medycyny narracyjnej, jej teorii i praktyk, zatem ten artykuł ma w nadziei przyczynianie się do osiągnięcia tej krytycznej integracji.
