The translator of this text has decided to remain anonymous.
Ин эссе як чархиши тарҷумавиро дар тибби ривоятӣ талаб мекунад. Нуқтаи назари ман бар ду мулоҳизаи асосӣ асос ёфтааст: якум, ин ки беморӣ таҷрибаи аслан бегонакунанда аст, ки таҷрибаи гуфтугӯ бо забони хориҷиро ба ёд меорад ва дуюм, ин ки дискурсҳо дар бораи саломатӣ ва беморӣ аз ҷониби парадигмаҳои ривоятӣ идора карда мешаванд, ки сухани табиатан тарҷумавии (яъне бегона ва бегонакунанда) касонеро, ки азият мекашанд, интиқол дода наметавонанд. Ин далел тарҳи аслии бемориро ҳамчун ривоят зери суол мебарад ва фикри наверо, ки беморӣ ҳамчун тарҷума аст, пешниҳод мекунад.
Барои асоснок кардани нуқтаи назари худ ман чунин рафтор мекунам. Аввалан, ман барои аз нав консептуализатсияи тибби ривоятӣ ҳамчун тарҷума баҳс мекунам ва ин ақидаро инкишоф медиҳам, ки беморӣ як таҷрибаи бегонакунанда аст. Пас аз он ман хусусиятҳои чаҳорчӯбаи тарҷумавии тибби ривоятиро шарҳ медиҳам ва як мисоли намунавии эпистемологияи тарҷумавии саломатӣ ва беморӣ – китоби Маргерита Гвидаччи Neurosuite-ро (1999a) таҳлил мекунам. Ин китоб аз 80 шеъре иборат аст, ки таҷрубаи ҳабсро дар бемористони рӯҳӣ ва шаклҳои пинҳони донишҳои равониро, ки аз ранҷ тавлид мешаванд, тадқик мекунад.
Ин шеърҳо аз ҷониби як зан бо забони ноанглисӣ (итолиёӣ) ва дар як контексти Итолиёи асри бистум навишта шудаанд, ба канораҳои тибби ривоятӣ равшанӣ меандозанд. Тибби ривоятӣ як фанест, ки "роҳҳои дигари тафаккур ва муаррифии таҷрибаро» (Woods, 2011, с. 202) ба эътибор намегирад ва асосан англоцентрикӣ мемонад (Wilson, 2023; Arnaldi and Forsdick, 2023). Таҳлили ин ашъор тавассути объекти тарҷума ба ман имкон медиҳад, ки таҷрибаи бемории шоир-беморро бо идеяҳои бегонасозӣ дар манзари нигоҳи ноанглисӣ, норивоятӣ ва занонаи Гвидаччи пайваст кунам. Ҳамин тариқ, контексти психиатрии интихобшуда як унсури дигари бегонашавиро таъкид мекунад (Yakeley et al., 2014; Arnaldi, 2024). Ғайр аз он, он барои муҳокимаи динамикаи нақлсозӣ ва набудани он шароити беҳтарин фароҳам меорад, зеро машварат - аз рӯи таърифи раванди ба нақл асосёфта - асоси ташхис ва табобати равонӣ мебошад.
Дар маҷмӯъ, шеърҳои Гвидаччи синтези роҳҳои зиёдеро пешниҳод мекунанд, ки дар он чархиши тарҷумавӣ дар тибби ривоятӣ метавонад дар зери як линза арзишҳоеро, ки интизомро ташаккул медиҳанд, тафтиш кунад. Шеърҳо ҳамчунин нишон медиҳанд, ки тарҷума як мафҳум ва амалияи худтанқидкунона аст, ки моро водор мекунад эътиқодҳо ва арзишҳои худро зери шубҳа гузорем, аз ҷумла ба гумони он ки тарҷума ҳамеша муфид ва безарар аст. Тавре ки ин мақола нишон медиҳад, вақтҳое мешаванд, ки моро ба нигоҳ доштани баъзе чизҳоро ҳамчун шаклҳои ахлоқӣ ва одилонаи дониш (махсусан дар заминаи ранҷу азобҳои равонӣ), даъват мекунанд. Ин хониши нави Neurosuite-и Гвидаччи фаҳмиши кунунии моро дар бораи шеъри ӯ ҳамчун "баланд рӯҳонӣ" (Wood, 2005) ғанӣ мегардонад, барои он ки ҷанбаи терапевтии имон ҳамчун як шакли табобат ва инчунин нақши тарҷума ҳамчун роҳи муошират бо Дигар аз рӯи таъриф, яъне Худо, таъкид карда шаванд.
Ман бо нишон додани принсипҳои асосии эпистемологияи тарҷумавӣ, аз ҷумла шаклҳои номуайянии эпистемӣ, тарҷуманопазирӣ ва хомӯшӣ ба охир мерасам. Ман пешниҳод мекунам, ки ин усулҳоро барои омӯхтани гузоришҳои норивоятӣ беморӣ истифода бурдан мумкин бошад. Онҳо аксар вақт шакли муоширати шоъирона ва ҳикояи лирикиро мегиранд. Дар ин таҳлил ашъори Гвидаччи моро "nel centro della notte" мегирад («ба маркази шаб»; Guidacci, 1999b, с. 175). Он ба баъзе роҳҳое ишора мекунад, ки эпистемологияи тарҷумавӣ метавонад ба назарияҳо ва амалияҳои одилонатари тибби ривоятӣ ва психиатрияи нақлӣ саҳм гузорад, ҳатто (ва махсусан) ҳангоми иҷрои вазифаи ҳикоя ва фаҳмидани онҳое, ки азоб мекашанд, қариб номумкин менамояд. Тарҷума ҳамчун воситаи фаҳмидани гузоришҳои норивоятӣ дар бораи беморӣ, "сӯрохиҳои сиёҳ"-ро, ки дониши равонӣ метавонад ба он афтода бошад, шарҳ медиҳад, на барои ситоиши нодонӣ ё барои барангехтани фурӯтанӣ, балки барои тавзеҳ додани роҳҳои мухталифи шинохт, аз ҷумла онҳое, ки дар байни азоб ба вуҷуд меоянд. Аз ин рӯ, ман ба як чархиши тарҷумавӣ дар тибби ривоятӣ даъват мекунам, на бо мақсади баҳс кардан ё аз нав тасаввур кардани нақлро ҳамчун эпистема, жанр ва консепсия, балки ба умеди нишон додани табиати тарҷумавии тибби ривоятӣ, ки ҳама чизҳоеро дар боло дар бар мегирад. Ман боварӣ дорам, ки мафҳумҳои тарҷумашиносӣ ва забонҳои шеър бояд ба таври мунтазам ба тибби ривоятӣ, назария ва амалияи он ворид карда шаванд, ва ман кӯшиш мекунам, ки ин мақола барои ноил шудан ба ин ҳамгироии муҳим саҳм гузорад.
